Evett tam üç yıl sonra bloguna bu güzel #200daysofgrannysquare etkinliği sayesinde geri döndüm. Umarım istikrarlı bir şekilde devam edebilirim. Bu üç yılda neler mi oldu? Zor günler oldu. Zor bir dönemden geçiyoruz. Canım küçük ogluma beş ay önce diyabet teşhisi kondu. O günün tarihini aklımda tutamiyorum. Dünya durdu,hayat durdu o gün. Zorlu bir süreç başladı. Kendini suçlamalar, ben nerde yanlış yaptımlar, isyanlar , nefes alamamalar , korkular.....
Ama zaman bir kez daha gösterdi ki herseye alisiyor insan aslında alışmak çokta zor değil. Mutfak alışverişi, beslenme şekli değişiyor. Ben çok sansliyim uyumlu bir oğlum var. Zor olan o dokuz yaşında bir çocuk günde en az altı defa parmağını delip kan sekerine bakıyor. Dört kere ınsulini yapılıyor. Bir kere isyan etmiyor. O bir cesur yurek😊 Kendi kendimi sürekli sorguluyorum. Ben hiç oglene kadar yattigimi bilmem çocuklarıma kahvaltı hazirlamadigim bir sabah yok , sabah herkesi ugurlarim ilk işim yemek pişirmek nasıl ,nasıl yani? Aslında hayatı akışına bırakıp, anı yaşayacaksın. Ben hala beceremiyorum belki ogrenirim bir gün 😇
Hayatımın en renkli kısımları tabii ki hobilerim onlar benim yangın sondurucu tuplerim 😊bir tane değil zamanla yaptıkça buradan paylasacagim. Ben çok mu gevezelik yaptım? Bütün içimden aklımdan geçenleri yazdım. Bu günlük bu kadar olsun. Yazdıklarımı kontrol etmiyorum. Olduğu gibi yolluyorum. Sevgiyle kalın 😊
